Categorieën
Recensies

De stilte zegt genoeg

Soms heb je geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Soms heb je geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Het begin

Het verhaal begint al meteen met een sterke proloog, die wordt vertelt vanuit het perspectief van het hoofdpersonage Tara.

Ik vond dit een zeer mooie manier om met haar kennis te maken. De manier waarop het werd vertelt, zoog me letterlijk in het verhaal. Alsof het een magneet was die me niet meer losliet.

De opbouw van het verhaal

Na de heftige proloog wordt er een goed contrast gemaakt. We maken dan kennis met het andere hoofdpersonage Thom. Hij is leuk bezig met muziek maken voor zijn kleine zusje. Dit deed me de heftige gebeurtenis van de proloog even vergeten.

Het verhaal maakt hier een sprong naar enkele maanden later. We bevinden ons nu op de Franse Camping Le Tournesol die eerder al in ‘Wat je zegt zie je zelf’, het debuut van Jacodine al voorkwam. Alleen zijn we vandaag een jaar later.

Gedurende het verhaal wisselt het perspectief tussen Tara en Thom. Dit vond ik zeer leuk lezen. Het was een mooie manier om de twee hoofdpersonages te leren kennen, maar gaf ook de mogelijkheid om met de andere personages kennis te maken.

Het verhaal is op zulke manier opgebouwd dat je in het begin veel vragen hebt. Maar uiteindelijk valt alles op zijn plaats tot een prachtig einde.

De personages

Net als in ‘Wat je zegt zie je zelf’ zijn de personages erg realistisch neergezet.

Tara is in het begin erg stil en teruggetrokken wegens het lastige verwerkingsproces van het verlies van haar moeder. Maar gaandeweg bloeit ze beetje bij beetje weer open en laat ze langzaam weer mensen toe in haar leven.

Thom is daarentegen erg mysterieus in het begin. Het was me al snel duidelijk dat hij een masker voor zijn ware gevoelens droeg. Thom is voor mij erg herkenbaar. Hij gaat letterlijk door het vuur voor de mensen die hij lief heeft, maar vind het moeilijk om zelf hulp te aanvaarden.

De andere personages, zoals de familie en vrienden van Tara en Thom zijn misschien nevenpersonages, ik had totaal niet het idee dat ze buiten de schijnwerpers werden gezet.

Het rouwproces van Noor, de tante van Tara is minder uitgebreid, maar tegelijk ook prachtig neergezet. Hetzelfde geldt voor de band die Thom heeft met zijn zusjes en dan in het bijzonder met Eva.

De manier waarop Jacodine deze personages heeft neergeschreven, is werkelijk verbluffend.

Wat ik erg leuk vond

Wat ik erg leuk vond, waren de verwijzingen naar ‘Wat je zegt zie je zelf’. Zo komen verschillende personages terug, waardoor je ook ontdekt hoe het hen een jaar later vergaat. Dit vond ik erg leuk omdat ik ook hen nog niet uit mijn hart had verbannen.

Een ander aspect was de passie van Thom en Tara. Beide hebben elk een manier om zich even in hun eigen gedachten te verdwijnen. Tara kan dat in haar tekeningen, en Thom doet dat met zijn muziek.

Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb, maar het lijkt wel of ik een aantrekkingskracht heb ontwikkelt tot boeken waar muziek in wordt verwerkt. In ‘De stilte zegt genoeg’ zit super veel muziek die op een prachtige manier wordt ‘gebruikt’.

Wat me erg verraste

Wat me al van in het begin verraste was de echtheid die in het verhaal verwerkt zit. Alles wat ik las, van de dialogen tot de gedachten, was zo mooi en echt weergegeven dat ik leek alsof ik naar een film zat te kijken. Ook de emoties kwamen ontzettend realistisch over.

Waar ik misschien wel het meest van ben geschrokken is hoe heftig de echtheid in dit boek is. Het is nog nooit gebeurt dat een boek me zo erg heeft geraakt dat ik het echt even moest wegleggen om alles wat er gebeurd was te laten bezinken.

Algemene mening

Dit boek is werkelijk een meesterwerk. Van begin tot eind zat ik er zo diep in dat ik soms vergat dat ik gewoon thuis was en niet bij de personages zelf.

De tranen hebben rijkelijk gevloeid en ik heb Jacodine hier verschillende keren voor vervloekt, sorry Jacodine…

Maar wat heb ik van dit boek genoten. Hoe dichter ik bij het einde kwam, hoe trager ik wilde lezen want ik kon gewoon nog geen afscheid nemen.

Toen ik de laatste pagina omsloeg zat er maar een gedachte in mijn hoofd: De titel van dit boek beschrijft exact hoe ik me nu voel. De stilte zegt genoeg, want ik heb er gewoon geen woorden voor…

Lieve Jacodine, heb je ooit overwogen om je manuscript naar een regisseur te sturen? Ik kom gegarandeerd kijken mocht dit boek ooit verfilmd worden.

Die 5/5 sterren heb je dubbel en dik verdiend. Als het kon gaf ik je er 10


De stilte zegt genoeg/Jacodine van de Velde /Young Adult/ Uitgever: Clavis Young Adult/ 2021/ p. 358/ISBN:9789044840667